Przeczytajcie mądre, choć smutne opowiadanie, napisane przez Bruno Ferrero.

„Pewna staruszka usłyszała na modlitwie głos Boga, który powiedział do niej: Dziś przyjdę Cię odwiedzić. Kobieta ubrała się w najpiękniejszą suknię i zaczęła oczekiwać na przybycie Boga.
W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi. Była to sąsiadka, która miała chore dziecko i prosiła o pożyczenie termometru. Staruszka, wypchnęła ją za drzwi, mówiąc, że nie ma czasu na takie głupstwa, bo czeka na dobrego Boga. Po pewnym czasie ktoś znowu zapukał. Tym razem był to chłopak, który sprzedawał jakieś tanie rzeczy. Staruszka krzyknęła: Czekam na Boga, nie mam czasu! Przyjdź innym razem!

Przyszła jeszcze jakaś kobieta prosząc o wsparcie dla dzieci, bo mąż stracił pracę. I do niej zniecierpliwiona staruszka rzekła: Zostaw mnie w spokoju. Czekam na ważnego gościa.
Dzień minął, a Bóg nie pokazał się. Rozczarowana staruszka poszła spać. We śnie ukazał się jej dobry Bóg i powiedział: Dziś trzy razy przyszedłem cię odwiedzić i trzykrotnie Mnie nie przyjęłaś!”

W jednej z parafii prosiłem dzieci, aby przynosiły na roraty małe karteczki z jakąś prośbą – modlitwą do Pana Boga i wrzucały do dużego, szklanego naczynia. Po trzech tygodniach, ten szklany wazon był pełny.

BOGU MOŻNA POWIERZAĆ WSZYSTKO, NAWET NAJDROBNIEJSZE NASZE SPRAWY I PROBLEMY.

Dziś zamiast moich rozważań, przeczytajcie opowiadanie „Drewniany płot”.

Marek nie miał łatwego charakteru. Jego ojciec dał mu pewnego dnia worek gwoździ i kazał wbijać w okalający ogród płot – każdy brak cierpliwości, każdą kłótnię miał dokumentować jeden gwóźdź w płocie. Pierwszego dnia wbił ich 37. W następnych tygodniach nauczył się panować nad sobą i liczba wbijanych gwoździ malała z dnia na dzień: odkrył, że łatwiej jest panować nad sobą niż wbijać gwoździe. Wreszcie nadszedł dzień, w którym nie wbił ani jednego. Poszedł więc do ojca i powiedział mu to. Wtedy ojciec kazał mu wyciągać z płotu jeden gwóźdź każdego dnia, w którym nie straci cierpliwości i nie pokłóci się z nikim. Mijały dni i w końcu Marek mógł powiedzieć:
– Wyciągnąłem z płotu wszystkie gwoździe.
Wtedy ojciec zaprowadził go przed płot i rzekł:
– Spójrz ile w płocie jest dziur. Płot nigdy już nie będzie taki, jak dawniej. Kiedy się z kimś kłócisz, kiedy kogokolwiek i w jakikolwiek sposób obrażasz zostawiasz w nim ranę. Nieważne, ile razy będziesz przepraszał, rana pozostanie; rana zadana słowem boli tak samo, jak rana fizyczna. Mów więc ludziom miłe rzeczy, a jeśli to możliwe postaraj się zrobić coś, co wywoła choć niewielki uśmiech na ich twarzach.

Wiecie co mnie najbardziej cieszy? Czekanie na coś fajnego, na jakieś wydarzenie, spotkanie. Sama świadomość, że niedługo będzie piękny dzień, albo że ktoś szykuje miłą niespodziankę. Nie wiem czy ktoś z was też ma takie uczucie.

O ADWENCIE MÓWIMY, ŻE TO CZAS POBOŻNEGO I RADOSNEGO OCZEKIWANIA NA PRZYJŚCIE PANA JEZUSA.

Każdy człowiek może być śpiący lub zmęczony. Wtedy może zdarzyć się jakiś błąd. Nawet ksiądz odprawiając Mszę świętą może się pomylić. Kiedyś pewien ksiądz zaczął odprawiać Eucharystię i zamiast: „Pan z Wami”, zaśpiewał na początku: „IDŹCIE W POKOJU CHRYSTUSA”. Niektórzy ludzie się zaśmiali, ale parę osób odpowiedziało: „Bogu niech będą dzięki”. Dobrze, że nie wyszli z kościoła. To byłaby najkrótsza msza w ich życiu.

Ostatnie zdanie, które wypowiada ksiądz w czasie Mszy świętej przypomina, że jesteśmy posłani z Jezusowym pokojem do naszych rodzin, przyjaciół, do sąsiadów.